Μπαλάντα για τη Λευκάδα
Η αγάπη μου έμεινε στη Λευκάδα,
στη Γέφυρα των Στεναγμών περιμένει
να επανέλθω μετά την βουτιά εξαγνισμού
να πάρω πίσω την ψυχή μου,
η οποία σκαρφαλώνει τα νερά
προς τα λευκά βράχια να θεάται
τη Σαπφώ να πετάει με τους γλάρους στο γαλανό
με τον ανεκπλήρωτο έρωτά της,
με αλάτι στο αίμα και δέσμη ηλιαχτίδων στο σκοτάδι
των παλιρροιών δροσερών και διαφανών.
Κουνιέται το σώμα του νησιού
υπνωτικά στις τιρκουάζ παλάμες,
πάνω απο τις αστερίες, κάτω από τα πεφταστέρια,
από τον πορφιρό ουρανό, ο οποίος
χρωματίζει τους ώμους των Θεών.
Στα μπουζούκια του Νυδριού
μισοάδεια ποτήρια με ούζω και χαμόγελα
γέρνουν στα καμπύλα χείλη των γυναικών
σαν χαραγμένα σκάφη στα ήσυχα λιμάνια της Λευκάς,
πριν να αποπλέω από τον κόλπο αυτόν.
Η αγάπη μου έμεινε στη Λευκάδα
στη Γέφυρα των Στεναγμών περιμένει
να επανέλθω, ω, Αφροδίτη
στους αρχαίους μύθους της ομορφιάς.
Балада за Лефкада
Остана любовта ми във Лефкада
от моста на въздишките да чака
отново да се върна – да си върна
пречистена след гмуркане душата,
която се изкачва по водите
към белите скали да съзерцава
как с чайките полита над лазура
Сафо с несподелената си обич,
със сол в кръвта и сноп лъчи през мрака
на приливите хладни и прозрачни.
Приспивно в тюркоазените длани
се залюлява островното тяло
над морските звезди под звездопади
от пурпурните сводове, които
обагрят раменете на богини.
В таверните на Нидри недопити
залязват чаши с узо и усмивки
във устните извити на жените,
напомнящи на врязаните яхти
във тихите пристанища на Лефкас,
преди от този залив да отплавам.
Остана любовта ми във Лефкада
от моста на въздишките да чака
отново да се върна, Афродита,
по древните легенди в красотата.
